Nazan Parlak

Tüm dünyayı beklenmedik bir şekilde etkisi altına alan COVID19 pandemisi nedeniyle zor günlerden geçtiğimiz bir dönemdeyiz.

Sosyal ortam denilen şey ve kişinin bu ortamda duyduğu kaygı, kişinin başkaları tarafından görüleceği, gözleneceği durumlarda ortaya çıkan duygudur. Ancak burada kişinin mutlaka bir performans ortaya koyması değil, bizzat insanlarla birlikte bulunması da kişi için bir kaygı unsuru olabilir.

Günümüz koşullarında çocuk yetiştirmenin çok da kolay olmadığı, hatta epey zorlaştığı söylenebilir.  Aile büyükleriyle birlikte oturma devri çoktan kapandı ve “çekirdek aile” dediğimiz yapılar çoğu kez de doğdukları şehirlerden uzakta çocuk büyütmeye çalışıyor. Peki neler  oluyor bu süreçte?

Vicdan azabı; suçluluk duygusu; çocuğunu ihmal etme düşüncesi…Bugün hangi çalışan anne bu sözcükleri bilmez? Çalışırken, en değerli varlığını emanet edebileceği kişi konusunda duyulan bitmek tükenmek bilmeyen endişeler.. Ya onun gösterdiği özeni göstermezse; sevgiyi veremezse; öz bakımıyla ilgili düzeni ihmal ederse. 

İnsan, bir şeyi anlatmak için söylenen ya da yazılan sözcükleri kullanır. Dili sembollerle doludur; ama sık sık tümüyle tanımlayıcı olmayan işaretleri, resimleri de kullanır. Simge ya da sembol dediğimiz, gündelik yaşamımızdan bilip tanıdığımız ama alışılagelen, açık anlamına ek olarak özgün bağlantılar da sunan, bir terim, bir ad hatta bir resimdir. 

Evlilik, kültür ve aile yaşantısı olarak birbirinden tamamen farklı iki insanın hayatı paylaşmaya başladığı yepyeni bir dönemdir. 

Çocuk yetiştirmek belki de dünyanın en ciddi ve en önemli işidir. Çocuğun neyi yapabileceği ya da yapamayacağı, her yaş dönemine göre değişir. Bu konuda ana babanın sezgileri ve sağduyusu onlara yardımcı olur. Ne yazık ki bazen bu sınırlar katı ve dar tutulur, çocuğun gelişimi kısıtlanır.